12 stycznia 1940 r. ponad dwudziestu esesmanów otoczyło budynki Wojewódzkiego Komunalnego Szpitala Psychiatrycznego w Chełmie. Personelowi szpitala nakazali opuścić placówkę, zostawiając jedynie grupę około 10 pielęgniarzy, którzy mieli wyprowadzać chorych na dziedziniec. Masakra rozpoczęła się od budynku męskiego i trwała kilka godzin. Niemcy rozstrzeliwali pacjentów przed drzwiami budynków. Ci, którzy próbowali się opierać, byli wyciągani siłą lub rozstrzeliwani w środku i wyrzucani przez okna. Rannych dobijano na placu przed szpitalem. Z masakry uratowało się zaledwie kilka osób.

 

Zamordowano wówczas około 300 mężczyzn, 124 kobiety i 17 dzieci. Niemcy dokładnie zacierali ślady i spalili dokumentację szpitala. Udało się zidentyfikować tylko 39 ofiar. Reszta więc pozostaje wciąż bezimienna, pochowana w zbiorowej mogile.